Saya tak boleh pandang muka awak. Maafkan saya. Bukan sebab saya benci kat awak tapi sebab saya tak nak awak nampak yang saya kecewa sangat dengan awak. Saya taknak awak rasa bersalah kalau awak tahu saya kecewa dengan awak.
Saya menolong awak kerana saya anggap awak sebagai kawan biasa. Sama macam kawan-kawan saya yang lain. Dan saya juga tolong awak sebab saya percayakan awak tak lebih dari kawan biasa. Kalau kawan saya minta tolong, saya akan tolong dorang juga. Saya minta sangat kat awak, jangan salah faham. Atau awak akan susah, saya pun akan susah nanti.
Memang susah nak percaya saya sanggup buat tu semua. Mulanya saya memang fikir saya buat ni semua sebab saya suka awak. Tapi, saya salah. Sekarang, saya sedar, saya buat tu semua sebab saya tak pernah anggap awak lebih dari kawan saya.
Sekarang saya sedar, apa yang awak tahu dari dorang, dan apa yang saya ingat saya rasa, tu semua tak betul. Sebenarnya, saya pun tak pasti dengan perasaan saya. Ya ! Saya salah ! Salah sebab saya cakap apa yang saya sendiri tak sure. Saya minta maaf.
Petang tadi, saya tak sanggup nak pandang muka awak, mata awak. Bukan sebab saya benci awak. Sebenarnya saya takut awak akan tahu semuanya. Saya takut awak tahu yang apa saya beritahu mereka yang mereka cakap kat awak tu, tak benar. Saya takut awak marah saya sebab beritahu perkara yang saya sendiri tak tahu. Maafkan saya.
Saya tak berani nak pandang awak sebagai kawan biasa. Walaupun itulah hakikatnya. Maafkan saya :'(
